Misheppnuð tilraun til fjarlægingar á líffærum

Ef það er eitthvað tvennt sem kemur taugakerfi mínu og andlegu jafnvægi í bakkelsi þá er það:

Að keyra bíl við erfiðar aðstæður (t.d. eftir hálum Suðurlandsvegi og eftir vegakerfi höfuðborgarinnar)

Að fara með börnin mín til læknis vitandi að þau eiga eftir að ganga í gegnum sársauka og óþægindi. 

Síðan í júní sl. hef ég verið að sannfæra sjálfa mig um að ég verði að vera sterk og koma barninu mínu í gegnum hálskirtlatöku, þann hryllilega fjanda sem ég sjálf þurfti að ganga í gegnum snemma á síðasta ári.

Síðan í desember hef ég þurft að undirbúa drenginn minn fyrir þessi ósköp. Ganga í gegnum röksemdafærsluna, af hverju - af því það þarf, já þú missir úr skólanum, þú mátt ekkert borða og drekka fyrr en eftir aðgerð, já mamma er vond, já það verður sárt í smá tíma en svo verður það betra. Búa til og lesa félagshæfnisögu.  Jánka því að mamma sé vond og eigi ekki skilið að fá afmælisgjöf. Vinna hann smám saman á mitt band.

Martröðin mín átti að raungerast í dag og á morgun. Keyrandi eftir snjóföllnum Þrengslaveginum, takandi fram úr hæggengri vörubifreið á sama tíma og ég rökræði við drenginn minn um nauðsyn hálskirtlaaðgerðar og að hann sé ekki að fara að deyja. Akandi í gegnum borg óttans sem ég get með engu móti lært að rata um. Ég er að tala um þvílíkan sveitalubba sem ég er, ég fer fyrst inn í Hafnarfjörð áður en ég fer í Fossvoginn - af því að ég rata bara þá leið.

Farandi á spítalann, bíðandi eftir hjúkrunarfræðingi, bíðandi eftir svæfingarlækni.  Sitjandi ofan á ofvirku og einhverfu barninu (ekki ýta á þessa takka, ekki fikta í áhöldunum hjá lækninum, ekki slökkva ljósið þarna)  Láta móttökuritara hálfskamma mann, hálfvegis hæða mann fyrir að kunna ekki prótókolin ("þú áttir að gefa þig fram hjá mér" í tóninum *fíflið þitt*)

Hittandi að lokum deildarlækni sem skoðaði drenginn og kvað upp dóm. "Þessir hálskirtlar þurfa ekki að fjarlægjast".

Ég hváði, missti kjálka, missti slag úr hjarta, feginleikinn steig upp, efasemdirnar létu á sér kræla. Fékk það í gegn að hann talaði a.m.k. við sérfræðinginn sem fyrir hálfu ári síðan hafði líklegast aldrei séð jafn aðgerðareftirsóknarverða hálskirtla og í drengnum mínum. Alveg sjálfsagt mál og hann sló á þráðinn eftir drykklanga stund, við kúrandi okkur í Hafnarfirðinum.  Niðurstaðan staðreynd. Engin aðgerð.

Nú er bara eftir næstu dagana að rökræða þetta fram og til baka við drenginn - af hverju þarf ég ekki í aðgerð?  Það ætti að takast einhvern tímann fyrir mánaðamót.

 Í staðinn fyrir ömurlegan sjúkrahúsdag græðum við "skemmtidag" í höfuðborginni á morgun. Best að ná í götukortið og fara að glöggva sig á leiðinni upp í Smáralind.

Niðurstaða:  Ef maður bíður nógu lengi, þá leysast vandamálin af sjálfu sér. 

Manndómsvígsla barnanna

Árlega fer fram í Vestmannaeyjum manndómsvígsla barnanna, þau eru hert þar ár frá ári uns þau verða ónæm fyrir hræðilegum tröllum og púkum. Fyrstu árin dugar að láta þau taka í höndina á tröllunum og jafnvel spjalla við jólasveinana. Upp úr 6-7 ára er málið að reyna að standa það af sér þegar ófreskjurnar koma argandi og gargandi og að reyna að halda aftur af tárunum þegar Grýla og Leppalúði taka í mann og þykjast ætla að stinga manni í pokann. Álengdar standa foreldrar og eldri systkini og hlæja sig máttlaus, ja nema þau foreldri sem reyna að halda aftur af refsigleði forynjanna úr fjöllunum. Allt upp í unglinga er þeim oft ekki um sel þegar ófreskjurnar öskra í áttina að þeim eða elta þau uppi og hrifsa þau til sín.

Í kvöld var þrettándagleði, líklega sú veðurbesta sem ég man eftir, í fyrsta skipti sem tærnar voru ekki við það að brotna af eins og af sjóræningjanum í Pirates of the Carribean og ekki var maður heldur veðurlaminn og rennblautur í framan af rigningu. Yndislegt veður.  Mannfjöldinn ótrúlegur enda ákveðið að hafa gleðina túristavæna í ár og halda hana degi á undan áætlun. Sýningin, bæði flugeldar og forynjur stóðu sig með prýði og Grýla hafði ekki óverdósað á kakóinu í ár.

Og sonur minn stóð sig eins og hetja.  Fyrir tveimur árum og þremur árum strækuðum við á 13.anum því það hefði verið honum tilfinningaleg ofraun. En nývöknuð ástríða fyrir jólasveinum og uppfinning eins og heyrnarhlífar urðu til þess að við getum upplifað þessa eina stærstu hátíð Eyjanna aftur. Í kvöld féll ekki svo mikið sem tár.

Manndómsvígslan var samt ótrúlega mikil.  Fyrst má nefna þessa herramenn sem ruddust yfir bandið sem girðir af hátíðarsvæðið og hnepptu barn og móður í gíslingu.

 

Ótrúlegur fjöldi viðurstyggilegra kvikinda sem margar hverjar virtu ekki einu sinni hið háheilaga band heldur eltu krakkagreyin út um allt.

Flugeldasýning í hæsta gæðaflokki og þar með talinn hávaði.  Og rúsínan í pylsuendanum, óþokkahjónin foreldrar jólasveinanna.

Leppalúði greip í drenginn og innti hann að nafni. Sá var frosinn og svaraði ekki fyrr en í þriðju atrennu lúðans sem orgaði "HVAÐ HEITIRÐU?!?!"  Þá kom loks svarið "Daníel" í svona málrómi *eins og þú vitir það ekki?* "Já, já, þú ert svo góður" kom hjá Leppalúða og svo var honum sleppt.

Þá kom heiðurskellan sjálf sem vildi vita hvort hann væri ekki góður. Sem hann gat svarað játandi með tandurhreina samvisku.  Grýla klappaði mömmu á kollinn - sú fékk ekki falleinkunn fyrir ormagorminn. Þar með var stríðið unnið og minn stóð uppi sem sigurvegari.

 

Nú er verið að leika hér á fullu Grýlu, Leppalúða og alla jólasveinana.  Þetta á eftir að endast út þorrann.

 Mamma situr hins vegar og sötrar kakó - nei forláta berjavín frá góðum nágranna

Kristall plús

Mamma ég ætla að segja svoldið fyndið. Kristall plús er lifandi .

Sko, maður ýtir svo mikið á plús að það stækkar og stækkar og stækkar og verður svo lifandi

 

Ótrúlega djúp pæling. Spurning hvort maður eigi að selja framleiðandanum hugmynd að auglýsingu?